Η ΑΤΡΑΠΟΣ

Διάρκεια:04.10΄

Από το βιβλίο ‘ΑΚΤΙΝΕΣ ΚΑΙ ΜΥΗΣΕΙΣ’ ΤΟΜΟΣ ΙΙ ΣΕΛ. 893

Η ΑΤΡΑΠΟΣ

Μη ζητάς, Ω Δισευλογημένε, να επιτύχεις την πνευματική ουσία προτού ο νους απορροφήσει.

Δεν αναζητείται έτσι η σοφία.

Μόνο εκείνος που έχει το νου δεμένο και βλέπει τον κόσμο σαν σε καθρέπτη μπορεί ασφαλώς να του εμπιστευθούν την εσώτερη αίσθηση.

Μόνο εκείνος που γνωρίζει ότι οι πέντε αισθήσεις είναι πλάνη και ότι τίποτε δε μένει παρά οι δύο μπροστά, μπορεί να γίνει δεκτός στο μυστικό του μετατοπισμένου Σταυροειδούς.

Η ατραπός που διανύεται από τον Εξυπηρετητή είναι η ατραπός του πυρός που περνά δια μέσου της καρδιάς του και οδηγεί στην κεφαλή.

Δεν είναι η ατραπός της χαράς, ούτε η ατραπός του πόνου που οδηγεί στην απελευθέρωση ή που φέρνει τη σοφία.

Με την υπέρβαση των δύο, με το σμίξιμο του πόνου και της χαράς φθάνουμε στο στόχο.

Ο στόχος αυτός βρίσκεται κατ' ευθείαν μπροστά, όμοιος με ένα σημείο φωτός που φαίνεται στο σκοτάδι μιας χειμωνιάτικης νύχτας.

Αυτό το σημείο φωτός μπορεί να φέρνει στο νου το μικρό κερί κάποιας μελαγχολικής σοφίτας, μα – καθώς βαδίζουμε την ατραπό που οδηγεί στο φως με ανάμεικτη χαρά και λύπη, με το σμίξιμο του ζεύγους των αντιθέτων – το μικρό αυτό ψυχρό και τρεμάμενο σημείο αυξάνει με λάμψη σταθερή ωσότου έρθει στο νου του οδοιπόρου στο δρόμο το θερμό φως κάποιου αστραποβόλου λύχνου.

Προχώρα, ω Οδοιπόρε, με σταθερή υπομονή.

Ούτε κερί υπάρχει εκεί ούτε και λύχνος γήινος που τρέφεται με λάδι.

Η λαμπρότητα όλο και αυξάνει ωσότου τελειώνει η ατραπός με δόξας αστραποβολή και ο οδοιπόρος μες τη νύχτα παιδί του ηλίου γίνεται και εισέρχεται μέσα στις πύλες αυτής της σφαίρας της λαμπρής.